بعد از زایمان طبیعی، ممکن است اتصالات معمول رکتوم به قسمت‌های پایین ستون فقرات کشیده شده یا پاره شود. این پاره شدن موجب افتادگی رکتوم در لگن و حتی بیرون زدگی (پرولاپس) رکتوم می‌شود.
در صورت شدت پرولاپس رکتوم که موجب کاهش کیفیت زندگی می‌شود، درمان‌های جراحی توصیه می‌شود:
جراحی شکمی
در این روش برشی در ماهیچه‌های شکمی برای مشاهده و جراحی درون حفره شکم ایجاد می‌شود. این روش معمولا تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود و رایج‌ترین روش درمان پرولاپس رکتوم در افراد بزرگسال سالم است. دو نوع رایج جراحی شکمی پرولاپس رکتوم شامل موارد زیر است:
رکتوپکسی (تثبیت و اتصال دوباره رکتوم)
رکتوپکسی می‌تواند به دو صورت جراحی باز (ایجاد برش در شکم) یا لاپاراسکوپی انجام شود. در روش باز جراح رکتوم را به سر جای خود برمی‌گرداند و با استفاده از بخیه یا مش اسلینگ، رکتوم را به دیواره پشت لگن متصل می‌کند. روش لاپاراسکوپی با ایجاد چندین سوراخ کوچک در شکم و وارد کردن لاپاراسکوپ که مجهز به نور و دوربین در انتهاست و ابزارهای جراحی باریک دیگر اقدام به ترمیم پرولاپس رکتوم می‌کند. روش‌های جدید نیز از ربات بجای ابزارهای جراحی استفاده می‌کنند.
برش
روش برش در بیمارانی که سابقه یبوست‌های شدید دارند انجام می‌شود که جراح اقدام به برداشت بخش‌هایی از روده می‌کند و به دنبال آن فرایند ترمیمی رکتوپکسی نیز انجام می‌شود.
جراحی رکتوم از طریق پرینئوم (نواحی اطراف مقعد)
این روش که گاهی رکتوسیگمودکتومی پرینه نامیده می‌شود، در افرادی مسن‌تر و افرادی که مشکلات پزشکی بیشتری دارند انجام می‌شود. بی حسی نخاعی یا بیهوشی اپیدورال به جای بیهوشی عمومی انجام می‌شود. دو نوع شایع ترمیم رکتوم شامل موارد زیر است:
روش آلتمایر
در این روش قسمتی از رکتوم که از مقعد بیرون آمده بریده می‌شود و دو انتهای باقی‌مانده رکتوم به هم دوخته می‌شوند.
روش دلورم
این روش بیشتر برای پرولاپس‌های خفیف انجام می‌شود. در این نوع جراحی فقط پوشش داخلی قسمتی از رکتوم برداشته می‌شود و لایه ماهیچه‌ای جهت کوتاه کردن رکتوم تا خورده و بخیه زده می‌شود، بطوریکه رکتوم داخل کانال مقعدی قرار گیرد.
